ฟัน

หลายวันก่อนผมมีอาการปวดฟัน
คิดว่าเป็นเพราะฟันด้านบน
ที่ไม่มีฟันล่างคอยรับเพราะถูกผ่าออกไป
ย้อยลงมาโดนเหงือก
ก็เลยไปหาหมอเพื่อผ่าออก

ก่อนไปผ่าผมหายปวดแล้ว
เลยโฟกัสกับการใช้ฟันมากขึ้นเพราะรู้ว่าเดี๋ยวมันจะถูกเอาออกไป
ยังจำความรู้สึกของฟันซี่นั้นที่บดลงบนอาหารได้ดี

หลังผ่าผมรู้สึกประหลาด
ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง ดังนี้

1 
หมอคิดว่าจะมาผ่าฟันคุดอีกข้าง ไม่ได้มาถอน

2
หมอดูแผลเร็วมากแล้วถอนเลย ทั้งหมดนี้ใช้เวลาอาจไม่เกินสิบนาที

3
ฟันผมหลุดออกจากปากไปแล้ว แต่ผมเริ่มชักสงสัยว่าตกลงมันเป็น
เหตุให้ผมเจ็บหรือไม่กันแน่ เพราะหมอก็ไม่ได้ยืนยันหนักแน่น
ถ้ามันเป็นแค่ชั่วคราวหล่ะ

4
หมอดูสนุกที่ได้ดึงฟันออกมาจากปากผม

คือสรุปความได้ว่าผมรู้สึกว่า
อ่าว ตกลงฟันที่ถูกถอนออกไปแล้วนี่มันต้องถอนมั้ย
ความรู้สึกที่ตามมาก็คือความเสียดายฟัน
เพราะมันเป็นรูโบ๋ตรงที่มันเคยอยู่
เคี้ยวอะไรก็ไม่เหมือนเดิม

ต่อจากเหตุการณ์นั้นผมมาคิดอีกที
ว่าผมไม่เคยสนใจฟันเท่าไหร่เลยตั้งแค่เกิดมา
เคี้ยวไปแปรงไปงั้นๆ
แต่พอรู้ว่ากำลังจะต้องเสียมันไป
ผมกลับสนใจมันอย่างยิ่ง
และเมื่อเสียมันไป ผมกลับมีความรู้สึกเสียดาย

คล้ายเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเห็นค่าของสิ่งนั้น
เมื่อเรากำลังจะสูญเสีย

แต่หรือความจริงคือมันไม่ได้เป็นของเราแต่ต้น

มันทำให้ผมคิดว่าผมก็มีความยึดมั่นถือมั่นกับตัว
ผมเยอะกว่าที่เคยรู้สึกมากทีเดียว
(ตอนแรกนึกว่าจะมีแค่เรื่องเส้นผม)

อีกอย่างคือผมคิดว่าชีวิตเรานี่มันเปราะบางจริงๆ
ฟันที่ว่าแข็งแรงนี่ดึงออกกันง่ายๆใช้เวลาไม่นาน
และไม่เจ็บเลยซักนิด (หมอเก่งมาก)
มันไม่มีความคงทนถาวรเลย
ไม่มีความแน่นอนเลย

ก็สรุปความคิดข้อนี้เหมือนเดิมว่า
อยากทำอะไรก็รีบทำ
ก่อนชีวิตจะถูกถอนออกจากกัน